*سنگر طلبگی*

​به نام خدا

تکمیل متن

کلثوم مقدس آهنگری

کسی در من مویه می کند، ضجه می زند، درد می کشد. کسی در من مویه می کند، صدایش از ته چاهی بی انتها بیرون می خزد و در اعماق جانم می پیچد و در امواج قیرگون آب ته چاه تنیده می شود و بالا می آید، می خراشد و بالا می خزد. 

و در من چاهی است به عمق شب های زمستان و حنجره ای در ته آن همه ناله های دنیا را زخمه می زند، درد می کشد، ضجه می زند….

آه خدای من! چه قدر دردناک است که نتوانی درد دل هایت را به کسی بگویی و هم چون کوه آتشفشانی که در خود می خروشد و توان بیرون ریختن گدازه هایش را ندارد، درد فراق و دوری، در اعماق جانم در حال فوران است و دریغ از دلی که بتوانم دردهایم را به او بگویم.

ای قلب ناآرام من، آرام باش! جز من و خدای من کسی از ضجه ها و ناله هایم خبر ندارد. کسی نمی داند در اعماق وجودم دردی است که بارش را به تنهایی به دوش می کشم و جرات ابرازش را ندارم.

به که گویم؟!

مگر می شود عمق این درد فراق را برای کسی بازگو کرد؟! اصلا آیا کسی باورش می شود که این گونه در غم فراقش می سوزم و می سازم و علی رغم ظاهر آرامم، باطنی مواج و مشوش در من نهفته است؟!

آه، کجایی؟!

بگو چگونه این درد را برایت به تصویر کشم که تو باور کنی بی تو همانند امواج متلاطم دریا در تب و تابم و در کنار خوشی هایم، جای خالی تو را احساس می کنم؟

خدای من! آیا هنوز زمان پایان این فراق و جدایی نرسیده؟ صبور بودن تا کی؟! گاهی اوقات احساس می کنم که به انتها رسیده ام!

دریاب مرا پروردگارم…..

(۹ اردیبهشت ۹۷_ساعت ۲۳.۰۴ _ اتاق پذیرایی)